In Anna Schwartzman’s writing learning lab — one of our ongoing collaborations with the University of Columbia — students explored the intersection of music in literature.

Students analyzed literature from a variety of writers — like Virginia Woolf and Audre Lorde — who have used music in both their subject matter as well as the word choice in their work.

After exploring the concepts of voice, performance, and silence in storytelling, TUMOians created their own collection of poems and short stories.

In the writing lab by Columbia University of New York, TUMOians expanded their knowledge in writing poetry, literary and documentary compositions, as well as writing in numerous other genres. Here are a few of those writing samples from TUMOians who have participated in the learning lab over the years.

Maria Dishakjian | TUMO Gyumri

Macaronic poem: “A day in the life”

Text + frames + TUMOians, teamed up! Here’s an Alt July collaboration between our writing, filmmaking, and photography students at TUMO Yerevan! The VideoPoetry short film is in Armenian.

TUMOians learned about creative writing and wrote short fiction stories in a learning lab with Columbia University alumna Rachel Keranen.

THERE’S NO GOING BACK FOR ME!

Fairly recently, I have read Joan Didion’s fantastic essay “Goodbye to  all that” where she detailed her arrival and stay in New York city. What  surprised me the most about Didion’s work was the amount of details she  remembered from her time in NY despite the fact that those days were  long gone at the time of writing. And that brought me back to a thought I  have quite often “I don’t really have vivid memories.” Sure, I do have some  snippets here and there, but most of them involve simple facts (at least I  think so) of what happened, rather than my thoughts and feelings…

The Talking Silence

It was You,
it was me,
in the enchanting night,
under the stars, dreams,
under the moonlight,
under the silence,
You were more than just a heartbeat in a world
that forgets to love,
You were a drawer
who drew memories in my mind,
You painted my heart with different colors…

RESTORE  EVERYTHING

Something unexpected happened a month ago. We understand the worth  of something most when we lose it, but we didn’t expect that one day we  will miss meetings, parties, even the opportunity to share a cup of coffee  with your work partner. It changed everything in our life and it won’t be the  same in the near future…

EMOTIONAL  DISASTER

It was an ordinary June day, we went to the pool as usual and dropped Grandma off at the store. She needed milk. I didn’t have any idea that something could ever go wrong.

When we got to the pool, I didn’t feel that something might be off, or that this day was different from the others in any way. We took the towels, we hung out by the pool, I had club sandwiches and everything felt simple and cheerful..

Characters, setting, plot, conflict, and dialogues. Each piece of the puzzle can be used to build a good story. During Violet Grigoryan’s online workshop, the students completed that puzzle and crafted their own stories.

Ձայնային տատանումներ կամ էլեկտրամագնիսական ճառագայթում

Եթե հեռափոխադրումն ակտուալ լիներ, ուրեմն դեզը երևի հենց այն սարքը կլիներ, որ քեզ պիտի կուլ տա ու թքի ինչ-որ ուրիշ աշխարհ։
Երրորդ համաշխարհայինն իր մաշկի վրա կրած Միքայելի մարմինը վերջապես արթնացավ ինչ-որ սենյակում, որտեղ նույնիսկ չեն լսվում մեքենաների անվերջ խցանումների ձայները։ Թվում է, թե անցել է մի պորտալ, կամ էլ, ո՞վ գիտի, գուցե, սև խոռո՞չն է հատել չարաճճին, կամ էլ պարզապես փաբի՝ իր այդքան սիրելի սառույցով վիսկին է գլխին մի լա՜վ դմդմփացրել․․․

“Ամբբողջ մարնովս Հոսանքէ անցնում։ ոնց որմաշկիս տակ լարեր լինեն”
Մի քանի րոպե անց դարձյալ լսվեց հաղորդագրության ազդանշանը.
“Դա զգայական հալյոցինացիաներեն։։ շտապ օգնություն չկա ընդհանրապես ոչոք չկա”
“Ի՞նչ է կատարվում այս մարդու հետ”,- մտածեց Վահեն։
“Ինչու՞ ոչ ոք չկա”
“Էվակուացիա”
Վահեն դժվարությամբ կուլ տվեց կոկորդին կպած քարը։
“Ի՞նչ համաճարակ է”
“IMMENS վիրուս”

Վազգեն Կարապետիչը արթնացավ փոքր մութ… արկղու՞ մ: Չէ՛, չէ՛, պահարանում:
Հիշողությունները դանդաղ էին վերադառնում. ցավող ծնկի պատճառով նա եկել էր բժշկի եւ
ինքնուրույն էր մտել պահարան, երբ միջանցքից ինչ-որ մեկը գոռացել էր՝ թաքնվե՛ք:

-”Ուրեմն ինձ պատանդ չեն վերցրել: Արդեն լավ ա”:

“Ցավում եմ, որ փախուստը չկայացավ: Այսօր երեկոյան դու ունես մի վերջին հնարավորություն: Միանձնուհիները բոլոր լեռնականներին ուղարկել են իրենց բնակավայր`
տարածքը չի հսկվում: Իսկ կիրակի երեկոյան նրանք երգելու են մինչեւ առավոտ: Ես գիշերը ժամը երեքին կգամ, քո ու քրոջդ սենյակների դռները կբացեմ: Մնացածը ձեզնից է կախված, աննկատ դուրս եկեք եկեղեցուց”:

-Կլաուստրաֆոբիա, գրողը քեզ տանի։
Խորը շունչ, աչքերը փակ, դանդաղ հաշվում ենք մինչեւ տասը, բացում ենք աչքերը։ Հայացքը անհանգստորեն փնտրում է այն ձողիկը, որից կարելի է բռնվել ու փրկվել եզրավոր օվկիանոսում։ 1, 2, 3, Լիդան բարձրանում է, ուղղում ճմրթված սեւ կոստյումը, 4, Լիդան թուլացնում է վառ կարմիր փողկապը (ինչպիսի անտանելի աքսեսուար), 5, 6, հայացքը ուղղում է լույսի աղբյուրին, 7, 8, և, օ՜, հրաշք, պատուհան։

Ժանը վերցրեց պարկը, մեջը գրություն կար. «Վերանորո9ի՛ր հեռուստացույցը»։ Սկզբում չհասկացավ 9 թվանշանի իմաստը, բայց երկար մտածելուց հետո գտավ պատասխանը։ Ենթադրեց, որ պիտի 9-րդ սենյակի հեռուստացույցը նորոգի։ Հուսահատ վերեւ նայեց։ Ու ինչ… Առաստաղին մեծ տառերով գրված էր, որ դուռը բացվում է գիշերը՝ ժամը 3։47-ին։

-Դե իհարկե՝ դեֆիլե, Դ-Ե-Ֆ-Ի-Լ-Ե:
Խաչբառը լրացնելու ընթացքում Նունեի դեմքը հանկարծ մռայլվեց. ջինսե հոլիդեյ տաբատն ու “Բիթլզի” պատկերով բլուզը վաղուց էր թաղել պահարանի ամենաներքին դարակում: